Patroni ulic – Mikołaj Spytek Ligęza

Mikołaj Spytek Ligęza [1562-1637]

Mikołaj Spytek Ligęza herbu Półkozic  urodził sie w 1562 roku jako syn kasztelana wiślickiego Mikołaja Ligęzy i  Elżbiety Jordanówny kasztelanki krakowskiej.W 1580 roku w wieku 28 lat został kasztelanem czechowskim. W 1592 otrzymał starostwo żydaczowskie, zaś 11 lipca 1603 r. objął starostwo bieckie. W 1613 został kasztelanem żarnowskim, w 1614 starostą ropczyckim, w 1619  kasztelanem sandomierskim. Trzykrotnie żonaty (z Zofią Rzeszowską, Elżbietą Kormanicką, Zofią Krasińską). Dzięki swojemu pierwszemu małżeństwu stał się właścicielem Rzeszowa  i okolicznych wsi. Szybko pomnożył swój majątek, głównie na drodze wykupu włości od sióstr pierwszej żony.

Mikołaj Spytek Ligęza należał do tej części szlachty polskiej, która była nosicielem pozytywnych cech swojego stanu. Zostawił po sobie opinię dobrego gospodarza oraz hojnego fundatora kościołów, szpitali i przytułków dla biednych i starców.

W drugim  dziesięcioleciu XVII w. Mikołaj Spytek Ligęza nabył na własność, droga kupna,  Sędziszów Małopolski. Jego rządy przyniosły ożywienie gospodarcze. Ligęza zasłużył się budową w mieście mostów, naprawą dróg, umacnianiem brzegów często wylewających rzek. Uaktywnił również miejski samorząd, nakładając nań obowiązek dbania o stan dróg i mostów. Jego zabiegi przyniosły zatwierdzenie prawa organizacji w mieście jarmarków, a także odnowienie fundacji przytułku dla wysłużonych włościan dóbr sędziszowskich. W akcie fundacji, datowanym na 1631 r., Ligęza zapewnił pensjonariuszom przytułku wyżywienie, odzież, obuwie, opał, a także opiekę w razie choroby.

W Rzeszowie ufundował klasztor oo. Bernardynów i szpital dla ubogich, w Głogowie natomiast kościół parafialny z dzwonnicą, szpital dla ubogich, oraz drewniany ratusz. Jedną z jego głównych inwestycji był zamek w Rzeszowie, który w pierwotnej formie powstał pod koniec XVI wieku, a następnie został gruntownie rozbudowany w 1620 w stylu Palazzo in fortezza. W latach 20. Ligęza ufortyfikował także okoliczne miejscowości budując szereg ziemno-drewnianych warowni m.in. w Mrowli, Świlczy, Krasnem i Malawie. Jako starosta biecki troszczył się o dokończenie rozpoczętego przez ojca dzieła odbudowy fortyfikacji miejskich. Na podstawie królewskiego zezwolenia z 17 maja 1630 r. zbudował klasztor i kościół reformatów w Bieczu.

Ligęza zmarł w Dąbrowie koło Tarnowa 22 VIII 1637 roku w wieku 75 lat. Wedle swego życzenia został pochowany pod progiem kościoła bernardynów w Rzeszowie. Swoją olbrzymią jak na owe czasy fortunę pozostawił dwóm córkom z małżeństwa z Zofią Krasińską – Pudencjanie i Konstancji. Pierwsza z nich otrzymała miasto Rzeszów i 39 wsi, druga natomiast 25 wsi. W rok później w efekcie wyroku Trybunału Koronnego zignorowano ostatnią wolę Ligęzy i cały jego majątek trafił w ręce Konstancji, a tym samym również jej męża Jerzego Sebastiana Lubomirskiego.

Ulica mierzy 230 metrów.

Półkozic

Zapraszamy na krótki spacer ulicą Mikołaja Spytka Ligęzy.

449

Patroni ulic – Stanisław Wyspiański

Stanisław Wyspiański [1869-1907]

Stanisław Wyspiański – dramatopisarz, poeta, malarz, projektant, reformator teatru. Wybitny artysta młodopolski.

Urodził się 15 stycznia 1869 roku w Krakowie jako syn Franciszka, rzeźbiarza i fotografika,i Marii z Rogowskich. Matka zmarła, kiedy Stanisław Wyspiański miał siedem lat, a ponieważ ojciec nie potrafił sprawować nad nim odpowiedniej opieki, od 1880 roku wychowywał się u bezdzietnego wujostwa Kazimierza i Joanny  Stankiewiczów, traktowany jak ich własne dziecko. Stankiewiczowie byli ludźmi wysokiej kultury, w ich domu bywali m.in. Jan Matejko, Józef Szujski, Karol Estreicher i Władysław Łuszczkiewicz. Wyspiański kształcił się w mającym wielowiekowe tradycje Gimnazjum św. Anny  w Krakowie, gdzie wykłady odbywały się w języku polskim, a dużą wagę przywiązywano do nauki historii Polski i historii literatury polskiej. Przez 8 lat nauki niczym się nie wyróżnił. W okresie szkolnym podjął pierwsze znane dziś próby literackie (interpretacja dramatyczna obrazu Matejki Batory pod Pskowem w roku 1886) oraz malarskie.W czasie pobytu w szkole nawiązał koleżeńskie stosunki z Józefem Mehofferem, Lucjanem Rydlem, Stanisławem Estreicherem, Henrykiem Opieńskim, Jerzym Żuławskim.W 1887 roku, po złożeniu egzaminów maturalnych, Wyspiański zapisał się na wydział filozoficzny Uniwersytetu Jagiellońskiego, gdzie w latach 1887-1890 i 1896-1897 uczęszczał na wykłady z historii, historii sztuki i literatury i rozpoczął studia malarskie w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, której dyrektorem był w tym czasie Jan Matejko. Jako wyróżniającemu się uczniowi Matejko powierzył mu współudział w wykonaniu zaprojektowanej przez siebie polichromii w odnawianym Kościele Mariackim.

Pod koniec lat 90. XIX wieku artysta zaprojektował i częściowo wykonał polichromię w restaurowanym Kościele Franciszkanów złożoną z motywów kwiatowych, heraldycznych i geometrycznych oraz witraże: bł. Salomei i św. Franciszka oraz Boga Ojca zatytułowany Stań się. Zdobył Nagrodę Polskiej Akademii Umiejętności za pejzaże z kopcem Kościuszki.

Jako malarz i dekorator nawiązał współpracę z Teatrem Miejskim w Krakowie pod dyrekcją Tadeusza Pawlikowskiego. Wkrótce na jego scenie rozwinął swoją twórczość dramatyczną. Na deskach teatru wystawił Warszawiankę (1898). Był ilustratorem krakowskiego „Życia”. Został wykładowcą w ASP.

W roku 1900 Wyspiański poślubił chłopkę Teodorę Teofilę Pytko, mającą nieślubnego syna Teodora, przysposobionego przez artystę. Jeszcze przed ślubem urodziła się ich córka Helena (1895-1971) i syn Mieczysław (1899-1920), a później Stanisław (1901-1967).

W 1901 zostało wystawione Wesele, którego inspiracją był ślub chłopki Jadwigi Mikołajczykówny z małopolskim poetą Lucjanem Rydlem. W dramacie autor ukazał społeczeństwo polskie jako niezdolne do czynu powstańczego. Utwór, ze względu na płaszczyznę fantastyczną, która decyduje o jego wymowie, określony został jako dramat symboliczny.

W ostatnim okresie życia schorowany i niedomagający fizycznie artysta leczył się w Rymanowie i Bad Hall, a potem przeniósł się do swojej chaty we wsi Węgrzce. Zmarł 28 listopada 1907 roku.Pogrzeb Wyspiańskiego w Krakowie  stał się manifestacją narodową. Pochowany został w Krypcie Zasłużonych na Skałce.

Dorobek artystyczny obejmuje: malarstwo, grafikę, projektowanie, ilustracje oraz wiesze i dramaty. Napisał m.in.: Warszawiankę (1898), Klątwę (1899), Wesele (1901), Wyzwolenie (1903), Noc listopadową (1908).

Ulica mierzy 170 metrów.

579

Patroni ulic – ks. Stanisław Maciąg

Ks. Stanisław Maciąg (1911-1982)

Ks. Stanisław Maciąg urodził się 1 listopada 1911 r. w New Bedford w Stanach Zjednoczonych.Z rodzicami powrócił do Polski gdzie szkołę podstawową ukończył prawdopodobnie w Rzochowie, a gimnazjum (z maturą) w 1930 roku w Mielcu. Teologie studiował w Tarnowie i tu 29 VI 1935 roku przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa Franciszka Lisowskiego. Od 1 VIII 1935 roku był wikarym w Sędziszowie Małopolskim, potem od 30 I 1939 roku katechetą w Baranowie Sandomierskim, a od 4 X 1940  katechetą w szkole podstawowej w Sędziszowie Małopolskim. 17 VI 1978 roku przeszedł na emeryturę. Rezydował w Sędziszowie.

Ten długoletni duszpasterz i katecheta  przy kościele parafialnym pod wezwaniem Narodzenia Najświętszej Maryji Panny w Sędziszowie Małopolskim był człowiekiem, który już po jednym spotkaniu zapadał ludziom głęboko w pamięć. Bardzo ważny był dla niego kult Najświętszego Sakramentu i sprawowanie Najświętszej ofiary Mszy świętej. Charakteryzował go ogromny patriotyzm. Ksiądz Maciąg należał do pokolenia Polaków, którzy byli wychowywani w duchu staropolskiego hasła: ” Bóg, Honor, Ojczyzna ” To pokolenie miało wpojoną wiarę w Boga    i ukochanie Polski.  Został zapamiętany jako osoba niezwykle cierpliwa i pogodna. Uwielbiał dzieci i okazywał im zawsze dużo serca i poświęcał swój czas. Swoją postawa zachęcał do modlitwy i uwielbienia Boga.

Został zamordowany podczas napadu bandyckiego w nocy 10 III 1982 roku. Spoczywa w kapłańskim grobowcu na cmentarzu w Sędziszowie Małopolskim.

10 marca 2002r. w kościele parafialnym zawisła tablica upamiętniająca życie i działalność ks. Stanisława Maciąga.

Ulica mierzy 210 metrów.

Zapraszamy na krótki spacer ulicą ks. Stanisława Maciąga.

Patroni ulic – Tadeusz Kościuszko

Tadeusz Kościuszko [1746-1817]

Tadeusz Kościuszko urodził się 4 lutego 1746r. w Mereczowszczyźnie, . Był inżynierem wojskowym, fortyfikatorem, generałem polskim i amerykańskim, a także bohaterem narodowym tych krajów, uczestnikiem wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych (1775–1783), Najwyższy Naczelnik Siły Zbrojnej Narodowej w czasie insurekcji kościuszkowskiej (1794), odznaczony Orderem Orła Białego i Orderem Virtuti Militari (1792).

Dzięki wsparciu Czartoryskich Kościuszko wstąpił 18 grudnia 1765 r. do Korpusu Kadetów Szkoły Rycerskiej, gdzie wyróżniał się spośród innych.Ukończył Szkołę Rycerską. Studiował tam historię Polski i historię powszechną, filozofię, łacinę, język polski, francuski i niemiecki oraz prawo, ekonomie, arytmetykę, geometrię, i miernictwo. W 1766 r. wyróżnił się na egzaminie tygodniowym z geometrii. Pobierał specjalny kurs inżynierski dla wyróżniających się słuchaczy. Pozostał w Szkole Rycerskiej jako instruktor podbrygadier w stopniu chorążego. Szkołę ukończył w stopniu kapitana.Walczył o wolność Stanów Zjednoczonych. Zorganizował powstanie antyrosyjskie po II rozbiorze Polski, zwane od jego nazwiska insurekcją kościuszkowską. Po klęsce powstania został aresztowany przez Rosjan, a po wypuszczeniu wyemigrował na Zachód, ostatecznie osiadając w Szwajcarii, gdzie zmarł.

Tadeusz Kościuszko od najmłodszych lat był utalentowany. W Szkole Rycerskiej i Korpusie Kadetów Szkoły Rycerskiej wyróżniał się wśród innych. Był gorącym patriotą, który nie zawahał się walczyć o wolność Rzeczypospolitej podczas insurekcji. Nawet przysiągł bronić granic Polski za wszelką cenę (na rynku w Krakowie). Był też bardzo odważny, nie zawahał się przeprowadzić szturmu kosynierów pod Racławicami, który przyczynił się do wygrania tej bitwy.

Kościuszko jest zdecydowanie postacią pozytywną, pokazał, że Polacy mogą walczyć o swoje, nawet jak nie ma nadziei na powodzenie. Jego odwaga i patriotyzm pozwoliły mu wejść do kanonu najbardziej szanowanych Polaków

zmarł 15 października 1817r. w Solurze

Ulica mierzy 295 metrów.

Zapraszamy na krótki spacer ulicą Tadeusza Kościuszki.

Patroni ulic – Kardynał Stefan Wyszyński

Kardynał Stefan Wyszyński [1901-1981

Stefan Wyszyński urodził się w dniu 3 sierpnia 1901 r. w miejscowości Zuzela nad Bugiem, na pograniczu Podlasia i Mazowsza. Polska rozdarta była wówczas między trzech zaborców. Zuzela pozostawała pod panowaniem rosyjskim. Stefan zatem od dziecka poznał smak niewoli i ukochał Polskę.

Nad jego dzieciństwem zaciążyło dramatyczne wydarzenie śmierć matki. Umarła, kiedy miał zaledwie 9 lat. Przez całe życie tęsknił za nią. Ta tęsknota skierowała jego serce ku Matce Niebieskiej – ku tej, „która nie umiera”, na Nią będzie też często wskazywał w swojej późniejszej pracy duszpasterskiej.

Po ukończeniu gimnazjum w Warszawie i Łomży wstąpił do Seminarium Duchownego we Włocławku, gdzie 3 sierpnia 1924 roku został wyświęcony na kapłana. Z powodu choroby święcony był sam, wkrótce po wyjściu ze szpitala. Z mszą świętą prymicyjną pojechał na Jasną Górę.

Po czterech latach studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na Wydziale Prawa Kanonicznego i Nauk Społecznych uzyskał stopień doktora na podstawie prac: „Prawa Kościoła do szkoły”. Po studiach udał się w podróż naukową po krajach Europy Zachodniej.(…). Po powrocie do kraju został profesorem nauk społecznych w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku, jednocześnie prowadził intensywną działalność społeczną wśród robotników Włocławka (…).

Podczas wojny jako znany profesor-społecznik był imiennie poszukiwany przez Niemców. Błogosławiony biskup Kozal kazał księdzu Wyszyńskiemu opuścić Włocławek. Ukrywał się między innymi we Wrociszewie i w Laskach pod Warszawą. W okresie Powstania Warszawskiego ksiądz Wyszyński pełnił obowiązki kapelana grupy „Kampinos” AK działającej w Laskach i okolicy oraz szpitala powstańczego w Laskach. Oprócz obowiązków duszpasterskich zbierał rannych, towarzyszył przy operacjach, podtrzymywał na duchu dotkniętych skutkami wojny.

Z płonącej Warszawy pewnego dnia wiatr przyniósł mu nadpalona karteczkę ze słowami „Będziesz miłował”. Zaraz po zakończeniu działań wojennych ks. Wyszyński wrócił do Włocławka i zaczął organizować Seminarium Duchowne zniszczone w czasie wojny. W 1945 r. został rektorem Seminarium. Podjął też obowiązki redaktora tygodnika diecezjalnego „Ład Boży”; czynił starania o wznowienie czasopisma „Ateneum Kapłańskie”

W 1946 r. Ojciec Święty Pius XII mianował księdza profesora Wyszyńskiego biskupem, ordynariuszem diecezji lubelskiej. Sakry biskupiej udzielił nominatowi na Jasnej Górze Prymas Polski  kardynał August Hlond dnia 12 maja 1946 roku (…). Po jego śmierci 22 października 1948 ks. Biskup Wyszyński został wybrany Arcybiskupem Gniezna i Warszawy i Prymasem Polski. W swoim liście duszpasterskim pisał wtedy: „Nie jestem ci ja ani politykiem, ani dyplomatą , nie jestem działaczem, ani reformatorem. Natomiast jestem ojcem waszym duchownym, pasterzem i biskupem dusz waszych, jestem apostołem Jezusa Chrystusa…”. Przyszły dla Kościoła czasy bardzo trudne. Zaczęło się nasilać jawne prześladowanie. W tej sytuacji, aby chronić Kościół i Naród od napięć i rozlewu krwi Prymas Wyszyński podjął decyzję zawarcia „Porozumienia” podpisanego przez przedstawicieli Episkopatu i Władz Państwowych (14 II 1950). Wobec braku Konstytucji była to jedyna deklaracja prawna określająca sytuację Kościoła w Polsce.

12 stycznia 1953 ks. Wyszyński został Kardynałem, nie mógł jednak pojechać do Rzymu po kapelusz kardynalski, ponieważ nie otrzymał paszportu. Osiem miesięcy później (25 IX 1953) Stefan kardynał Wyszyński został aresztowany i wywieziony z Warszawy. Przebywał kolejno w Rywałdzie Królewskim koło Grudziądza, w Stoczku Warmińskim, w Prudniku koło Opola, w Komańczy w Bieszczadach. Dopiero w ostatnim miejscu internowania zostały złagodzone rygory – właśnie tam też został napisany tekst odnowionych Ślubów Narodu (wygłoszone na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 roku jako Jasnogórskie Śluby Narodu). Dnia 26 października 1956 r. Kardynał Wyszyński został uwolniony. Wrócił do Warszawy wśród wielkiej radości i nadziei Kościoła w Polsce. W latach 1957-65 prowadził Wielką Nowennę przed Jubileuszem Tysiąclecia Chrztu Polski – niezwykłe, narodowe rekolekcje, które były jednocześnie aktem zawierzenia Polski Maryi. Na główne uroczystości milenijne (3 V 1966) pragnął przyjechać Ojciec Święty Paweł VI, jednak władze polskie pod wpływem decyzji z Moskwy odmówiły papieżowi prawa przyjazdu. Uroczystości milenijne, symbol wielkiego duchowego zwycięstwa Kościoła, przełamały w społeczeństwie polskim „barierę strachu”. Ludzie poczuli się wewnętrznie wolni, zjednoczeni, odnaleźli swoją tożsamość. W latach sześćdziesiątych Prymas Polski czynnie uczestniczył w pracach Soboru Watykańskiego II, na jego prośbę również Ojciec Święty ogłosił (21 XI 1964) Maryję Matką Kościoła.(…)

W okresie rodzącej się „Solidarności” Prymas Tysiąclecia pozostawał ośrodkiem równowagi i spokoju społecznego. Zatroskany o pokój w Ojczyźnie i dobro ludzi ustawicznie wzywał do odpowiedzialności.

Odszedł do Boga 28 maja 1981 r. w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego. Na pogrzeb Stefana kardynała Wyszyńskiego w Warszawie 31 maja przybyło tysiące ludzi. Przyszli wierzący i niewierzący. Był to prawdziwie królewski pogrzeb, wyrażający szacunek i cześć dla Prymasa Tysiąclecia, którego nazywano Ojcem Narodu. W 1986 roku rozpoczął się proces kanonizacyjny Sługi Bożego Stefana Kardynała Wyszyńskiego.

Ulica mierzy 195 metrów.

Zapraszamy na krótki spacer ulicą kardynała Stefana Wyszyńskiego

Patroni ulic – Maria Konopnicka

Maria Konopnicka pseud.Jan Sawa [1842-1910]

Maria Konopnicka  z Wasiłowskich,poetka i nowelistka, przyszła na świat 23 maja  1842 roku w Suwałkach w rodzinie prawniczej. W latach 1855-1856 uczyła się na pensji Sakramentek w Warszawie. W 1862 roku wyszła za ziemianina Jarosława Konopnickiego i osiadła z nim w Bronowie pod Łęczycą.

Lękając się aresztowania Jarosława, który tak jak jego bracia był związany z powstańcami, wyjechała z mężem za granicę. W 1864 roku po utracie zrujnowanego Bronowa Konopnicki objął w dzierżawę folwarczek Gusin i przeniósł się tam z rodziną.

W 1870 roku został wydrukowany pierwszy wiersz Konopnickiej. W 1877 roku Maria opuściła męża i przeniosła się z szóstką dzieci do Warszawy. Lata 80 opiewały w liczne sukcesy literackie, aktywny udział w życiu artystycznym i społecznym, redagowaniu pism dla kobiet „Świt”. Latach 90-te to dojrzała twórczość (powstają awangardowe nowele i znakomite tomy poetyckie) oraz podróże po Europie. Konopnicka angażowała się m.in. w protest przeciwko akcji germanizacyjnej w zaborze pruskim. W 1903 roku z okazji 25 lecia pracy literackiej otrzymała w darze od społeczeństwa dworek w Żarnowcu koło Krosna – ale nie spędziła w nim dużo czasu, gdyż namiętnie podróżowała.

W latach 1905 – 1907 organizowała po upadku rewolucji pomoc dla uwięzionych i ich rodzin.  Maria Konopnicka była wrażliwa na krzywdę społeczną, szczególnie chłopską. W swoich utworach ubolewała nad tym, że chłopi są niedoceniani i bagatelizowani.

Zmarła 8 października 1910 roku we Lwowie. Pochowana na Cmentarzu Łyczakowskim we Lwowie w Panteonie Wielkich Lwowian. Na cokole wyryto fragment wiersza Konopnickiej Na cmentarzu: …Proście wy Boga o takie mogiły,
Które łez nie chcą, ni skarg, ni żałości,
Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły
Na dzień przyszłości.

Utwory:

• Poezja liryczna patriotyczna np. Rota,
• Poezja liryczna społeczna np. Wolny najmita,
• liryki o tematyce wiejskiej i ludowej np. A jak poszedł król na wojnę,
• poezja dla dzieci np. Na jagody,
• Nowele np. Mendel Gdański, Miłosierdzie gminy
• opowieść dla dzieci O krasnoludkach i sierotce Marysi

Ulica mierzy 770 metrów.

---

Kapliczki:

1. Kapliczka wybudowana na zamówienie w intencji osobistej. Powstała w roku 2012. Wykonana jest z betonowej podstawy, następnie wyłożona kamieniem.

2. Kapliczka państwowa wybudowana wedle napisu w 1916 roku. Poświęcona jest świętemu Florianowi. Budowla należy do kapliczek otwieranych, jeżeli chcemy możemy wejść i pomodlić się, wnętrze jednak jest zniszczone zauważalny jest grzyb i odpadający tynk. W środku znajduje się obraz Matki Bożej, różaniec, krzyż, kwiaty oraz nad drzwiami twarz Chrystusa.

tekst: oprac. w r. szk. 2017/2018:  Szczęch Sara kl. 1b i Świder Klaudia kl. 1c 

---

Zapraszamy na krótki spacer ulicą Marii Konopnickiej.

Patroni ulic – Św. Franciszek

Św. Franciszek

Franciszek – germ. frank – wolny, człowiek wolno urodzony

Św. Franciszek urodził się w 1181 lub 1182 roku w Asyżu [Włochy], w rodzinie zamożnego kupca. W latach swojej młodości poznał, co to jest życie wygodne, przepych i jaka jest moc pieniądza. Był przywódcą rozbawionego towarzystwa. W 21 roku swojego życia brał udział w wojnie przeciwko Perugii. Czego następstwem było roczne niewolnictwo. Przełomowym momentem w jego życiu stała się modlitwa w kościele, podczas której usłyszał głos Chrystusa: „Franciszku, idź i napraw mój Kościół”. Zrozumiał to polecenie dosłownie i naprawił kościół św. Damiana, znajdujący się w ruinie, jak polecił mu Bóg. Dla bogatego ojca, żebraczy styl życia syna był nie do zniesienia. Ponieważ tłumaczenia i wezwania do opamiętania nie pomagały, urzędowo go  wydziedziczył w 1206 r.

Od tej pory Franciszek przywdział zgrzebny habit przepasany sznurem, a do ręki wziął kij i wędrując po mieście i jego okolicach, nauczał ludzi prawd wiary.  Pomagał potrzebującym, nie wytykał nikomu jego wad. Ludzie uważali go za pomyleńca, ale też widziano w nim świętego.

Wokoło Franciszka zaczęli gromadzić się uczniowie.W 1208 roku było już ich 12, a nazwali się Braćmi Mniejszymi. Żyli w ubóstwie i wyrzeczeniu. Obchodząc miasteczka i wioski nawoływali do pokuty. Aby uzyskać potwierdzenie swojej działalności Franciszek udał się do Rzymu. W proszącym o zatwierdzenie zakonu papież Innocenty III rozpoznał postać z proroczego snu jaki mu się przyśnił. Tak więc w 1209 roku narodził się pierwszy Zakon Franciszkański, a Franciszek został wyświęcony na diakona. Nowy zakon szybko się powiększał. W 1211 roku założono klasztor w Bolonii. W 1212 w Asyżu św. Klara powołała do życia zgromadzenie dla niewiast oparte na regule franciszkańskiej [Zakon Klarysek].

Dzieło Franciszka rozrastało się i zdobywało nowych zwolenników. Obok Włoch zakony powstawały w Niemczech, Anglii, Francji, w Maroku. Franciszek wziął udział w soborze laterańskim 1215 roku, na którym zaprzyjaźnił się ze św. Dominikiem. W 1221 roku zrealizowana została myśl dostosowania reguły zakonnej do życia ludzi świeckich – powstał III zakon, tzw. tercjarze.

Franciszek wywarł ogromny wpływ na duchowość chrześcijańską nie tylko swoich czasów. Przyczynił się do ożywienia życia religijnego, a franciszkanizm pozostaje ciągle aktualnym ruchem w Kościele, promieniującym Bożą radością i dobrocią.

Na dwa lata przed śmiercią Franciszek otrzymał stygmaty, czyli znaki męki Chrystusa. Był to pierwszy przypadek w dziejach mistyki chrześcijańskiej.

Św. Franciszek najczęściej przedstawiany jest w otoczeniu zwierząt. Stał się przyjacielem i patronem całego zwierzęcego świata. Głosił, zgodnie z Pismem św., że cały świat stworzony został do adoracji Boga, a wszystkie stworzenia są mile Bogu i stanowią jedność. Współczucie dla wszystkich istot żyjących jest ideą głęboko chrześcijańską. Postawa św. Franciszka wynikała z głębokiej wiary w Boga. Skoro Bóg stworzył wszystkie stworzenia, to zwierzęta, rośliny i ludzie są siostrami i braćmi równymi sobie i mają takie samo życia na ziemi jak człowiek. Wszyscy mają jednego Ojca. Dlatego też sprzeczne z godnością ludzką jest niepotrzebne zadawanie cierpień zwierzętom.

Zmarł  4 października 1228r. w Asyżu, każąc się przed skonaniem położyć na gołej ziemi. Następnego dnia mieszkańcy Asyżu przenieśli jego ciało do kościoła San Giorgio w środku miasta. Z miejsca pierwotnego pochówku ciało Franciszka zostało przeniesione 25 maja 1230 roku do wybudowanej specjalnie przez Eliasza Bombarone bazyliki na Colle del Paradiso w Asyżu.W tym samym roku papież Grzegorz IX dokonał kanonizacji „Biedaczyny z Asyżu”.

Św. Franciszek z Asyżu jest między innymi patronem ekologów i ekologii. W dniu wspomnienia św. Franciszka obchodzony jest Światowy Dzień Zwierząt.

Ulica mierzy 300 metrów.

Zapraszamy na krótki spacer ulicą Św. Franciszka.

Patroni ulic -Św. Klara

św. Klara  [1194-1253]

Klara – łac. clarus – sławny, jasny

Klara urodziła się w Asyżu w 1194 r. Była córką pana Favarone z rycerskiego rodu Offreduccio i jego żony Ortolany. Jej matka podczas ciąży, w trakcie modlitwy usłyszała słowa: „Nie bój się, gdyż to dziecko zabłyśnie swym życiem jaśniej niż słońce!” Pod wpływem tych słów nadała dziewczynce imię Klara.

Klara wzrastała w atmosferze miłości i pobożności. Gdy miała 12 lat, w Asyżu zaczął swą działalność Jan Bernardone, przyszły św. Franciszek.  Klara często spotykała się z nim, by zrozumieć jego słowa. Rodzice, zamożni mieszczanie, daremnie dwa razy usiłowali wydać córkę za mąż. Klara poprosiła bowiem Franciszka, by zwrócił się z prośbą do biskupa Asyżu, aby mogła stać się siostrą Braci Mniejszych. W Niedzielę Palmową 28 marca 1212 r. w tajemnicy przed rodziną przyjęła z rąk św. Franciszka welon zakonny i zgrzebny habit i z kilkoma towarzyszkami zamieszkała przy Porcjunkuli.Po pewnym czasie przyłączyła się do niej jej siostra, Agnieszka.

Odmówiła powrotu do domu swoim krewnym, którzy przyjechali, by ją do tego przekonać. Franciszek wystawił siostrom mały klasztor przy kościółku św. Damiana. Zakon nosił nazwę Pań Ubogich, potem nazwano je II Zakonem, a popularnie klaryskami. W 1215 roku papież Innocenty III zatwierdził go. Siostry nie mogły posiadać żadnej własności, a powinny utrzymywać się jedynie z pracy swoich rąk. Odtąd San Damiano stało się kolebką nowego Zakonu. Wstępowały do niego głównie córki szlacheckie, pozostawiając wszystko i wybierając skrajne ubóstwo.Swoje żarliwe modlitwy Klara wspierała surowym życiem, częstymi postami i nocnymi czuwaniami. Dokonywała już za życia cudów – cudownie rozmnożyła chleb dla głodnych sióstr, uzdrawiała je, wyjednała im opiekę Jezusa. Pod koniec życia doznała cudownej łaski; kiedy bowiem nadeszła noc Narodzenia Pańskiego, osłabiona i chora Klara pozostała na swym posłaniu. Otrzymała jednak łaskę widzenia i słyszenia Pasterki, odprawianej w pobliskim kościele przez Franciszka i jego braci [z tego też powodu św. Klara została patronką telewizji]. Po śmierci św. Franciszka cały trud utrzymania zakonu spadł na jej barki.

Klara w klasztorze przeżyła 42 lata. Wyczerpujące posty, umartwienia i czuwania spowodowały, że 11 sierpnia 1253 r. umarła. Następnego dnia odbył się jej uroczysty pogrzeb, któremu przewodniczył papież Innocenty IV. Jej ciało złożono w grobie, w którym przedtem spoczywało ciało św. Franciszka. Już dwa lata później, w 1255 r., papież Aleksander IV, po zebraniu koniecznych materiałów kanonizacyjnych, ogłosił ją świętą.

Ikonografia najczęściej przedstawia św. Klarę z monstrancją w ręku. Podanie bowiem głosi, że w czasie najazdu Saracenów na Asyż Klara miała ich odstraszyć Najświętszym Sakramentem, który wyniosła z kościoła. Blask idący z Hostii miał jakoby porazić wroga i zmusić go do ucieczki. Legenda powstała zapewne na tle szczególnego nabożeństwa, jakie miała św. Klara do Eucharystii.

Do Polski klaryski sprowadzone zostały w XIII wieku przez bł. Salomeę.   \

Św. Klara patronuje między innymi:  bieliźniarkom, hafciarkom, praczkom i osobom chorym na oczy. W roku 1956 ogłoszona została patronką radia, telewizji i malarzy.

Ulica mierzy 200 metrów.

Zapraszamy na krótki spacer ulicą Św. Klary.

918

Patroni ulic – Św. Barbara

Św. Barbara [zm.ok. 305]

Barbara – grec. barbaros – ktoś bez wykształcenia

Niewiele wiadomo o tej świętej, ponieważ jej akta zaginęły, a wciągu wieków jej życie upiększyły liczne legendy. Urodziła się prawdopodobnie w III wieku na terenach dzisiejszej Turcji jako córka majętnego i wpływowego człowieka. Posiadała nie tylko bogaty posag, ale i była osobą o niebanalnej urodzie i wielkiej wiedzy. O rękę Barbary ubiegało się wielu młodzieńców, ale każdemu odmawiała, ponieważ w tajemnicy przed pogańskimi rodzicami przyjęła chrzest i złożyła ślub dziewictwa. Podczas prześladowań chrześcijan, za panowania cesarza Maksymiliana, ojciec, w obawie, że utraci stanowisko, zamknął córkę w wieży i zmuszał do porzucenia wiary i wyrzeczenia się złożonego ślubu. Kiedy namowy i groźby nie skutkowały, osobiście zaprowadził ją przed sędziego. Została skazana na ścięcie mieczem.Wyrok miał wykonać jej ojciec jako odkupienie grzechów wobec bogów pogańskich. Legenda głosi, że kiedy zabił Barbarę to niebiosa rozstąpiły się, a zabójca został uśmiercony przez błyskawicę.

Kult św. Barbary szybko rozpowszechnił się na Wschodzie i na Zachodzie. Modlą się do niej, jako do patronki dobrej śmierci ci, którzy narażeni są na nagły zgon: górnicy, marynarze, żołnierze, więźniowie.  Jest opiekunką twierdz i wież. Św. Barbarę wzywa się jeśli chce się uchronić przez burzą. O świętej pamiętamy w dniu 4 grudnia.

Ulica mierzy 150 metrów.

Zapraszamy na krótki spacer ulicą Św. Barbary.

Patroni ulic – Św. Antoni

Św. Antoni Padewski [ok. 1195-1231]

Antoni – grec. anthos – kwiat

Święty Antoni Padewski nie pochodził z Padwy [Włochy], lecz był Portugalczykiem. Urodził się w Lizbonie ok. 1195 roku. Otrzymał na chrzcie imię Ferdynand. Ojciec Ferdynanda Marcin Vicencio de Bulhoes (Buglioni) był rycerzem króla Alfonsa II Portugalskiego. Matka Maria Teresa Taveira pochodziła również ze szlacheckiego rodu. Rodzice dawali mu od najmłodszych lat bardzo dobry przykład. Uczył się w Lizbonie w szkole przykatedralnej. Jako syn rycerza zdobywał także sztukę jazdy konnej, szermierki, polowania. Kiedyś oświadczył ojcu, który chciał by został rycerzem tak jak on. „Pragnę być rycerzem Chrystusa, giermkiem Matki Bożej, obrońcą ubogich i Ewangelii”. Dzięki interwencji matki otrzymał błogosławieństwo ojca, który powiedział: „Nie sprzeciwiam się twojemu wyborowi, a w twojej stanowczej decyzji dostrzegam dumę rodu Buglione. Będziesz godny naszej rodziny i chociaż zawiodłeś moje nadzieje, nie mogę sprzeciwiać się woli Boga. Błogosławię ci, mój synu. Idź w pokoju”. W 1210 roku mając 15 lat Ferdynand wstąpił do klasztoru San Vicenzo de Fora Kanoników Regularnych Św. Augustyna w Lizbonie. Po dwóch latach przeniósł się do klasztoru w Coimbrze . W 1219 otrzymał święcenia kapłańskie. W 1220 Ferdynand był świadkiem pogrzebu pięciu franciszkanów zamordowanych przez mahometan w Maroko. Chcąc naśladować ideał życia św. Franciszka z Asyżu oraz poświęcić się pracy misyjnej tak jak bracia, którzy zginęli w Maroko wstąpił do wspólnoty św. Franciszka w Olivanez – tam zmienił imię na Antoni. Uzyskał zgodę przełożonych na misyjną podróż do Maroka. Jednak Bóg chciał inaczej. Śmiertelnie tam zachorował  i dlatego musiał wracać do Portugalii. Gwałtowna burza jednak zapędziła statek na Sycylię. Właśnie tam w pobliżu Messyny w klasztorze franciszkańskim Antoni odzyskał zdrowie. W 1221 udał się do Asyżu i tam spotkał św. Franciszka. W tym czasie odbywała się kapituła zakonu, która przydzieliła Antoniego do prowincji Romania do klasztoru Montepaolo w pobliżu Forli. Tam wykorzystywał czas na pogłębienie życia duchowego, studium Pisma Świętego oraz pełnił posługę duszpasterską i kaznodziejską. Sława jego kazań dotarła do brata Eliasza, następcy św. Franciszka, który mianował go generalnym kaznodzieją zakonu. Niezwykły dar kaznodziejski gromadziły przy nim liczne tłumy, które widziały także cuda, które Bóg działa przez ręce Antoniego. W 1225 – 1227 głosił kazania we Francji, zwalczał szerzące się herezje katarów. Kiedy powrócił do Italii został wybrany na kapitule generalnej prowincjałem Emilii i Mediolanu. W 1228 roku udał się do Rzymu w sprawach prowincji – tam papież Grzegorz IX, który słyszał o talencie kaznodziejskim Antoniego polecił mu przeprowadzenie rekolekcji dla niego i kolegium kardynalskiego. Wywarły tak silne wrażenie, że Ojciec Święty nazwał go „Arką Testamentu”. Polecił Antoniemu, by wygłaszał kazania w Rzymie do przybywających pielgrzymów. W 1230 roku na kapitule generalnej św. Antoni zrzekł się urzędu prowincjała i udał się do Padwy.

Mozolna praca i umartwienia nadszarpnęły jego zdrowie. Zmarł 13 czerwca 1231 roku mając zaledwie 36 lat. Pochowano go w kościele Matki Bożej w Padwie. 30 maja 1232 roku papież Grzegorz IX zaliczył go w poczet Świętych. O szybkiej kanonizacji zadecydowały liczne cuda i łaski jakie wierni otrzymali za wstawiennictwem św. Antoniego. Świętyposiadał dar uzdrawiania, bilokacji, czytania w ludzkich sumieniach. Obecnie na miejscu grobu św. Antoniego w Padwie wznosi się potężna bazylika. W 1946 papież Pius XII ogłosił św. Antoniego Doktorem Kościoła.

Święty Antoni jest patronem żniw, par narzeczeńskich, sierot i dzieci, patronem zagubionych rzeczy, więźniów.

Ulica mierzy 350 metrów.

Zapraszamy na krótki spacer ulicą Św. Antoniego.

526